خداوند را صدا کن !

خداوند را صدا کن ...

برای خودت دعا کن تا خورشید را بهتر بشناسی ...

بتوانی هم صحبتش باشی و صبح ها برایش نان تازه بگیری...

برای خودت دعا کن که سر سفره ی خورشید بنشینی و چای آسمانی بنوشی...

برای خودت دعا کن تا همه ی شب هایت ماه داشته باشد؛

چون در تاریکی محض راه رفتن خیلی خطرناک است ...

ماه چراغ کوچکی است که روشن شده تا جلوی پایت را ببینی...

برای خودت دعا کن تا همیشه جلوی پایت را ببینی؛

 آخه راهی را که باید بروی خیلی طولانی است.خیلی چاله چوله دارد؛

 دام های زیادی در آن پهن شده است و باریکه های خطرناکی دارد؛

پر از گردنه های حیران و سنگلاخ های برف گیر است.

برای خودت دعا کن تا پاهایت خسته نشوند و بتوانی راه بیایی...

هیچ وقت خودت را به مردن نزن!

برای خودت دعا کن که زنده بمانی...

 زنده ماندن چند راه حل ساده دارد:

سعی کن که هیچ وقت بیشتر و یا کمتر از اندازه ای که نیاز داری نخوابی !همیشه با خدا در تماس باش تا به تو بیداری بدهد ...

بیداری هایی آمیخته با روشنایی، صدا، نور، حرکت...

از خداوند شادمانی طلب کن...

 همیشه سهمت را بخواه و بیشتر از آن چه که به تو شادمانی ارزانی می شود...

در دنیا شادمانی بیافرین تا دیگران هم سهمشان را بگیرند...

درست نفس بکش و نگذار هیچ چیز ی سینه ات را آلوده کند...

حواست به قلبت باشد.هرچند وقت یکبار قلبت را به فرشته ها نشان بده و از آنها بخواه قلبت را معاینه کنند...

دریچه هایش را، ورودی ها و خروجی هایش را ،و ببینند به اندازه ی کافی ذخیره شادمانی در قلبت داری یا نه!!

اگر ذخیره ی شادمانی هایت دارد تمام می شود برو پشت پنجره و به آسمان نگاه کن:

خداوند را صدا کن ! به نام صدایش کن؛

او حتماً از تو میپرسد که چه می خواهی؟؟!

صریح و ساده و رک بگو...

هر چیزی که می خواهی از خدا بخواه...

 خدا هیچ چیز خوبی را از تو دریغ نمی کند...

شادمان باش....

او به تو زندگی بخشیده است و کمکت می کند که زنده بمانی. از او کمک بگیر.

از او بخواه به تو نفس, لبخند، دویدن و ... عشق...عشق ... عشق زیاد زیاد زیاد بدهد...

آن وقت قدر همه ی اینها را بدان و آن قدر زندگیت را ادامه بده که زندگی از این که تو زنده هستی به خودش ببالد!!