روزهای عجیبی ست ...

روزهای عجیبی را می گذرانم ...

روزهایی که دلم میخواهد ساعت ها پشت پنجره بنشینم، خیابان را نگاه کنم، بدون اینکه انتظار کوچکترین اتفاقی را داشته باشم

دلم سکوت میخواهد ، سکوت محض، مثل وقتی به اعماق آب میروی، مثل غرق شدن، همه چیز تاریک و تاریک تر میشود، ساکت و ساکت تر ...

دلم حتی نوشتن هم نمیخواهد وقتی چیزی برای فکر کردن نداری، چیزی هم برای نوشتن نداری !

نمیخواهم بخوابم، کابوس های شبانه، جز ترس از شب، ترس از خواب، ترس از بالشم، برای من چیزی به همراه ندارند.

پشت پلک های بیداری، هیچ حادثه ای در کمین نیست!

آینه ها را نمیخواهم، درگیر خودت که باشی، هیچ چیز تو را یاد خودت نمی اندازد. غریبه ها دیدن ندارند !

روزهای عجیبی ست ...

در حجم بی انتهای تنهایی هایم، میخواهم هنوز تنهاتر از این باشم . کسی که در من رخنه کرده باید مرا ترک کند، تا با خیال راحت بنشینم پشت پنجره و در سکوت خیابان را ببینم و به هیچ چیز فکر نکنم .

به هیچ چیز جز اتفاق هایی که قرار نیست بیافتد !

نیکی فیروزکوهی