خدایا

سلام مهربونم.

 امدم که باز هم باهات حرف بزنم و از همه اون چیزهایی که بهتر از من خبر داری برات بگم. خودت که خوب می دونی کسی به جز تو حوصله شنیدن حرفهای من را نداره .

هر کی به فکر کارای خودشه تا می آی با یکی حرف بزنی می بینی یه عالمه گفتی آخرش طرف می گه راستی شنیدی سیب زمینی گرون شده !

 یا اگه خیلی دیگه لطف کنه می گه ببخشید من باید برم .

می دونی خدا با اینکه می دونم هیچ وقت جوابی از تو در غالب یه موجود خاکی نخواهم شنید و هیچ وقت موفق به دیدار خاکی با تو نخواهم بود ولی وقتی فکر می کنم که تو هستی و گوش می دی ارومتر می شم .

نمی دونم می خواهی چکار کنی نمی دونم که برای لحظه ای بعد چه چیزی مهیا شده ولی می دونم هر چی هست ازش گریزی نیست .


خدایا،چه قدر زیاد بوده اند روز هایی که به من سلام کردی ومن مغرورانه بدون دادن پاسخی روی برگردانم.آری مهربانم،تو از همان روزی که
صورت من را در بطن مادر نقاشی میکردی به من سلام کردی .

شاید در آن ایام کودکی و دوران پاکی با هر گریه ای وبا هر لبخند کودکانه ای بهتر از امروز جوابگویت بودم.

اما با بزرگترشدن وقد کشیدنم غرور وکبرسر پای وجودم را فراگرفت ومن شدم آن انسان خودخواه وخود دوست.

فراموشم شد که خالقی دارم که منتظر من است نه به خاطر نیاز بلکه به خاطر عشق به بنده اش،آخر او که نیازی به من خاکی ندارد این منم که سرپا نیازم ومحتاج او.


با تمام ناسپاسی هایم ، با طلوع روزی دوباره به من سلام کردی ودرهای پراز مهر وبخشندگیت را برروی من گشوده ی اما باز بی اعتنا از کنار آنها گذشتم و فراموش کردم که خالق بزرگی چون تو من حقیر را آفریدو من بی تو هیچم.

وای از آن روزی که موفقیتی را کسب کردم وآن ر ا تنها نتیجه کار خود دانستم و صاحب اصلی را فراموش کردم اما روزی که شکستی در زندگی ام سر زد آن را تنها به توی مهربان نسبت دادم وتوی یگانه را عامل شکست تلقی کردم.

خدایا،من را به خاطر ناشکری هایم ،به خاطر تمامی فراموش کاری هایم ببخش.